Fikirlerin yaygınlaştırılması (diffusion) hemen her ölçekte peşinde koşulan bir amaçtır. Çocuğuna verdiği öğütlerinin karşılık bulmasını (uyulmasını) her ebeveyn arzu eder. Benzer arzu bir şirket yöneticisi, bir belediye başkanı ya da benzer durumdaki herkes için geçerlidir.

Burada “yaygınlaştırma” sözcüğünün “tek yanlı bir iletim” anlamı taşımadığına; öğütlerin hedef kişi ve kitlelerde bir davranış değişikliğine yol açmasını da içerdiğine dikkat edilmelidir (tıklayınız). İşte bu nokta, yaygınlaştırma kavramının sıradan anlamının çağrıştırdığı “söyleme, duyurma, dikte etme vb” anlamların dışında bir gereksinime işaret ediyor: Davranış değişikliğine yol açma!

Bu gereksinim ise, kişi veya kitlelerin bir çıkarına ve/ya korkusuna ya da ikisine birden hitap etmeyi zorunlu hale getiriyor. İşte bu, “taşıyıcı” adı verilebilecek ve davranış değişikliği ihtiyacını kişi ve kitlelerin bir çıkar ve/ya korkusuyla ilişkilendirecek bir olgudur.

Bir örnek vermek gerekirse: Küresel iklim değişikliği, dünya nüfusunun hızlı artışı, vahşi kapitalizm gibi nedenlerle sürdürülemez hale gelen toplumsal düzenlerin yeniden inşaında ele alınacak temel noktalardan birisi şudur: “Yıkıcı Bencillik” (tıklayınız) adı verilebilecek olgu ile mücadele edilip, “gözetici bencillik”, “her şeyin etkileşimli bir bütün olduğu” kavramlarının toplum yapıları içinde yaygınlaştırılması.

Bu yaygınlaştırma için “taşıyıcı” olarak “beklenen İstanbul depremi” kullanılarak, İstanbullular arasında “dayanışma yoluyla kendini değiştirme” gibi bir yöntemle “deprem zararlarının azaltılması” hedefi benimsenmiştir (tıklayınız). 25 Kasım 2021 Tınaz Titiz