Green ve Brock[1][2] tarafından önerilen anlatı aktarımı teorisi, insanların okurken odaklanmış dikkat, duygusal bağlılık, zihinsel imgeleme ve gerçeklikten kopma deneyimleri yaşadıklarında hikayeye daldıklarını öne sürer. Bu durumda bireyler hikayenin içeriğini daha iyi hatırlar, anlatıya daha uygun inanç ve tutumlar benimser ve içeriğe daha az eleştirel yaklaşır.

Van Laer, de Ruyter, Visconti ve Wetzels[3], anlatı aktarımının, okuyucunun karakterlere empati ve olay örgüsüne hayal gücüyle sürüklenerek hikayenin dünyasına girmiş gibi hissettiğinde meydana geldiğini daha ayrıntılı olarak açıklamaktadır. Braddock ve Dillard[4], meta analizlerinde, hikayenin içeriğine aşinalık ve hikayenin inançlarıyla uyumun, okuyucunun maruz kaldıktan sonra tutumlarının, niyetlerinin ve inançlarının gücünü değiştirebileceğini bulmuştur.

Anlatı aktarımı genellikle bir teori olarak adlandırılmaz. Çoğu hakemli makalede, bir model olarak adlandırılır. Green & Brock, Laer ve diğerleri[2][3], bunu bir model olarak adlandırmaktadır. Ancak, Popper'ın[5] ve Bunge'nin[6] kriterlerine göre, yanlışlanabilir, resmi bir yapıya sahiptir ve öngörülebilir bir güce sahiptir. Mekanizmalar, moderatörler ve aracılar hakkında daha kesin araştırmalar, bu teorinin öngörülebilir doğasını güçlendirmede yararlı olacaktır. Bu, gelecekteki araştırmaların, bunun daha resmi olarak bir teori olarak adlandırılması için argümanlar ortaya koyacağı bir alandır.

(Wikipedia'dan alıntılanmış ve DeepL ile Türkçeye çevrimiştir)

https://en.wikipedia.org/wiki/Transportation_theory_(psychology) ve https://www.deepl.com/en/home