Bilineceği gibi bu sözcük, özellikle de şiirimize iyice girmiş yerleşmiştir. Bir sevgiliyi tanımlamak için onu ay yüzlü olarak yazmanın ve söylemenin dayanılmaz hafifliği günümüze kadar uzanmıştır. Bu şiirsellik içinde mah sözcüğü meh şekline dönüşmüştür. Meh-pâre( Mehpare), meh-peyker (Mehpeyker-Mahpeyker) gibi.

Zaman içinde mâhiyye sözcüğü de Türkçemizde mahya şeklini almıştır. Osmanlı’dan başka uluslar mahya ile fazla ilgilenmemişler. Osmanlı’da ilk mahya yapılması 16. yüzyılda, İstanbul’ da başlamış. Bu tarihlerde camilerin şerefeleri de kandillerle aydınlatılmış.

Kaynak: Ali Can Polat

Kavram Mutfağı, Makaleler

https://www.kavrammutfagi.com/makale/ramadan--ramazan---kandil-ve-mahyalar--sehr-i-ramazan

Farsça mâh “ay” demek olup Osmanlı döneminde bu sözcüğe Arapça -iyye eklenerek Osmanlıca mâhiyye (aylık, aya özgü) sözcüğü oluşturulmuştur. Karanlıkta ayın ışığı gibi parlasın diye midir nedir, bilinmez o zamanın insanları bu mâh sözünü esas almışlar.