Osmanlı Türkçe'sinde ve Yunanca bir sözcükte tartışmanın çeşit, koşul ve derecelerini görüyoruz...

MUKÂBERE: Bildiği hâlde inkâr etmek.
MUÂNEDE: Bilmediği halde iddia etmek.
MÜCÂDELE: Doğrunun tespiti için başkasıyla tartışmak.
MÜNÂZARA: Doğrunun tespiti için kendiyle ya da başkasıyla tartışmak.
MUÂKEDE: Konuşmaksızın kendiyle tartışmak.
MUŞÂABE: Bilimsel bir konuyu, yalnızca doğrunun tespiti için tartışmak.
MUGÂLATA: Bilimsel bir konuyu, yalnızca râkibi alt etmek için tartışmak.
POLEMİK: Yazılı tartışma.

Bir de bilgisizliğin/cahilliğin boyutlarını ve bu kişilerle tartışmaktan uzak durmanın önemi açısından bazı ayrımları görüyoruz...

CEHL: Bir şeyi mutlak olarak bilmemek.
CEHL-İ BASİT: Bilmemek. Bilmediğini bilmek. (Tek boyutlu.)
CEHL-İ MÜREKKEB: Bilmemek. Bilmediğini bilmemek. [Olgu ve olaya uygun olmayan kesin inanç.] (İki boyutlu.)
CEHL-İ MİK'AB[KÜP]: Bilmemek. Bilmediğini bilmemek fakat bildiğini iddia etmek. ["Bildiğinin" ya da bildiğini varsaydığının, yanlışının, en doğru/kesin olduğunu iddia etmek.] (Üç boyutlu.)
CEHL-İ MURABBÂ, TAKLİT: Ötekinin iddiasını/sözünü delilsiz/kanıtsız kabul etmek. (Dört boyutlu.)
([Felsefe'de] BEBGAİYYE[Ar.]/PSITTACISME[Fr.]: Papağanlık.)

---

O ki, bilmiyor ama biliyor bilmediğini;
çocuktur, onu eğitin/yetiştirin.

O ki, bilmiyor ama bilmiyor bilmediğini;
cahildir, ondan uzakça durun.

O ki, biliyor ama bilmiyor bildiğini;
(belki) uykudadır, onu uyandırın.

O ki, biliyor ama biliyor bildiğini;
bilge kişidir, onu izleyin.